Rozdział 16.

- Poczekaj. 

Wbrew moim myślom zatrzymuję się. Jestem skupiona tylko na głosie Harry'ego, który dotarł do moich uszu w tak szybki sposób. Odwracam się i widzę jak patrzy na mnie w oczekiwaniu. 

- Zaczekasz? - pyta. Jestem zdezorientowana spokojem z jakim wypowiada do mnie te słowa. Kiwam głową i obserwuję jak odwraca się, by skierować się w stronę tańczącej Rebecci. Ciężko jest mi patrzeć na jej posuwiste ruchy i to, jak podoba się to facetom. Harry mówi coś do niej. Z tej odległości zdążam zauważyć, że nieco zaostrzył swój ton głosu. 

- Harry. - wyczytuję z jej ust. Dziwnym sposobem nie chcę wiedzieć co do niej mówi. Chłopak kręci głową i niedbałym ruchem odsuwa Rebeccę od krzesła. Dziewczyna pojękuje i robi niezadowoloną minę, którą ma każdy obserwujący ją mężczyzna. Dziwi mnie postawa Harry'ego, ale czuję się dziwnie dobrze wiedząc, że moje słowa coś zdziałały. 

- Zajmijcie się swoimi sprawami. - Harry rzuca przez ramię w stronę gapiów, którzy nadal liczą na mały pokaz.

- Rebecca. - syczy, gdy dziewczyna zaczepia mocno swoje palce na jego ramieniu. 

- Co ona tu jeszcze robi? - rzuca niedbale w moją stronę. Chcę coś powiedzieć, ale Harry mnie wyprzedza. 

- Sama ją zaprosiłaś. 

Dziękuję, Harry. 

Dziewczyna marszczy brwi i robi kwaśną minę. Przyłapuję się na tym, iż współczuję Harry'emu, bo Rebecca niemal całym ciałem się o niego opiera. Jednak Harry nie narzeka i kieruje nas w stronę baru. Nim siadamy, Rebecca kilka razy zdąża się potknąć o swoje nogi, jednak Harry'ego ręka w szybkim geście ją łapie. Bagatelizuję zazdrość, kiedy dostrzegam jak opiekuńczy stara się być wobec niej.

- Siadaj. - nakazuje i czeka, aż dziewczyna wykona to, co zlecił. 

Przez chwilę czuję się jak nie na miejscu i rzeczywiście tak jest. Nikt nie zwraca na mniej uwagi. Muszę stąd wyjść. 

- Więc... - Harry zaczyna, lecz ręka Rebecci błądzi po jego torsie i czuję, że to go rozprasza. Karci ją, dziewczyna wydaje się być tym urażona, ale kontynuuje swoje ruchy. 

- Pytałem już po co przyszłaś, więc o to nie zapytam. Zapytam: dlaczego? 

Marszczę brwi na jego pytanie. Nie do końca wiem o co mu chodzi. 

- Co cię skłoniło do przyjścia tutaj? Praktycznie nic nie robisz. - zauważa. Za wszelką cenę zatrzymuję wzrok na jego zielonych tęczówkach, nawet wtedy, gdy błądząca ręka Rebecci po Harry'ego ciele korci mnie by spojrzeć w dół. 

- Wypiłam jednego drinka. . - uśmiecham się lekko. - Zazwyczaj tego nie robię, ale... 

- Cholera, Rebecca. - Harry patrzy na dół. Dziewczyna chichocze i powoli mam jej dosyć. Zachowuje się gorzej niż rozkapryszone dziecko. Teraz rozumiem, że Harry ma ją tylko i wyłącznie do... tego czego ma, bo najwidoczniej oczekuje ona tego w tej chwili i nie dociera do niej to, że Harry może być zajęty. Pragnie jego uwagi tylko dla siebie. 

- Cóż, ja naprawdę pójdę. - rzucam krótki uśmiech i wstaję z wysokiego krzesła. Unikam zwycięski chichot Rebecci i skupiam się tylko na tym, by się nie potknąć. 

- Anastasia, poczekaj. - Harry za mną woła. Nie zatrzymam się, nie zatrzymam się, powtarzam w myślach. Gdyby nie Rebecca nie wątpię, że rozmowa mogłaby potoczyć się w naturalny sposób i w taki, w jaki jeszcze nigdy nie było nam dane rozmawiać. Nadal czuję do niego niechęć przez wszystkie przykre rzeczy jakie powiedział do mnie od tych trzech tygodni, ale nie potrafię z nim nie rozmawiać. Mam tendencję do szybkiego przebaczania ludziom i w tej sytuacji jest to męczące. 

- Ana! 

Olewam jego wołania i skupiam się tylko na tym jak wiejący prosto we mnie wiatr ledwo co pozwala mi opuścić ten klub. 

***

- Nie przestawaj pozować! - zwraca uwagę Jogim. Za wszelką cenę próbuję w pełni skupić się na sesji, ale nie do końca mi to wychodzi, bo myśli o wczorajszej imprezie w Samiko zaprzątają moją głowę. 

- Przepraszam. - mówię, a ręce mi opadają. - Przerwa? 

- Była pięć minut temu, ale niech ci będzie. - wzdycha. 

Muszę się przyłożyć. Wiem o tym. Dni bardzo szybko lecą, a jedyne dwa tygodnie dzielą mnie od FW. Nadal nie mogę w to uwierzyć. 

- Stało się coś? - pyta i nalewa do dwóch szklanek soku. 

- Nic szczególnego. Po prostu robię się zbyt leniwa. - uśmiecham się, a Jogimi to odwzajemnia. 

- Jak w nowym mieszkaniu? Urządziłaś się już? 

- W pewnym sensie. Potrzebuję kilka wykończeń i zmian. Chcę zrobić wszystko po swojemu, by czuć się w nim dobrze. 

- Pamiętaj, że mnie zaprosiłaś. 

- Pamiętam. - kiwam głową i upijam łyk soku. - Głupie pytanie, ale... mogę je zadać? 

- Wal śmiało. Przyzwyczaiłem się. - uśmiecha się i dostaje ode mnie lekkiego kuksańca w bok. 

- Czy pieniądze z Fashion Week'u będą duże? - zagryzam wargę. Nigdy nie zależało mi na pieniądzach, pozuję dla przyjemności, ale potrzebuję ich. Nie chcę urządzać mieszkania za pieniądze mojej mamy, a tym bardziej Eric'a. 

- Na nasze konto wpłynie około kilkunastu tysięcy, z czego dwadzieścia pięć procent będzie dla ciebie. Zgaduję, że dostaniesz około pięciu kawałków. - oznajmia zamyślony. 

- To nie tak źle. - uśmiecham się. 

- Oczywiście. - kiwa głową. - Fashion Week jest niesamowicie ważny jako wypromowanie swojej modelki. Wiesz, że masz ogromne szanse, aby wyjechać potem do Nowego Jorku? - mówi, a mnie zatyka.

- Nowego Jorku? 

- No. Dziwne? - śmieje się.

- Nigdy nie myślałam, że będziesz oczekiwał ode mnie tak wiele. - uśmiecham się.

- A co myślałaś? - dziwi się. Im dłużej o tym rozmawiamy, czuję jak staje się podekscytowany. - Zwykłe zdjęcia, które robiłbym ci przez cały czas, byłyby tylko marnowaniem czasu. Nastka, czas ruszyć naprzód! - podchodzi do mnie i dźga mnie w brzuch.

- Wiem Jogim. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. - śmieję się. Rozglądam się po ścianach, gdzie wisi pełno zdjęć moich i Cassie.

Cassie. 

- Um... Jogim? 

- Taa? 

- Wiesz może co z Cassie? - pytam niepewnie. Wciąż nie rozumiem tego, dlaczego o nią nie walczy. Wiele razy mówił mi, że Cassie jest zbyt niska na poważne sesje, ale dotąd dawał jej szansę. 

Bierze głęboki oddech nim zaczyna mówić. 

- Rozmawiałem z nią. Dokładnie piętnaście minut przed twoim przyjściem. 

- I co? 

Czuję bijące zdenerwowanie od Jogimi'ego. Unika mojego wzroku i nerwowo patrzy po podłodze.

- Ona... cóż. - wzdycha. - Ona chce zerwać kontrakt. 

__________________

Cześśśśśśśśśśśść! Obiecałam, że będę dodawać w ferie częściej rozdziały, ale musicie mnie zrozumieć, że mi się nie chciało. Prawie nie mogę wejść do mojego pokoju, bo mam taki bajzer. 

Czuję, że się wypalam. 

 *Jeśli przeczytałaś zostaw po sobie komentarz*